ترموپلاست الاستومر

فرآیند تولید TPE‌ها معمولاً شامل ترکیب ترموپلاست الاستومر یک پلیمر ترموپلاستیک مانند پلی‌پروپیلن (PP) یا پلی‌اتیلن (PE) با یک بخش الاستومری مانند استایرن-بوتادین-استایرن (SBS) یا اتیلن-پروپیلن-دی‌ان‌مونومر (EPDM) است که این ترکیب می‌تواند از طریق روش‌های مختلفی مانند آلیاژسازی، کوپلیمریزاسیون یا مخلوط‌های مکانیکی انجام شود. یکی از مهم‌ترین مزایای TPE‌ها، امکان فرآوری آن‌ها با روش‌های رایج ترموپلاستیک‌ها مانند قالب‌گیری تزریقی، اکستروژن و چاپ سه‌بعدی است که هزینه‌های تولید را به‌طور قابل‌توجهی کاهش می‌دهد و زمان تولید را کوتاه‌تر می‌کند. این مواد در مقایسه با لاستیک‌های سنتی که نیاز به فرآیند پخت طولانی و پیچیده دارند، انعطاف‌پذیری بیشتری در طراحی و تولید ارائه می‌دهند. از نظر خواص مکانیکی، TPE‌ها ترکیبی از سختی، انعطاف‌پذیری و مقاومت در برابر خستگی را ارائه می‌دهند که بسته به نوع و فرمولاسیون خاص، می‌توانند در دماهای مختلف، از دماهای پایین تا نسبتاً بالا، عملکرد خوبی داشته باشند. به‌عنوان مثال، TPE‌های مبتنی بر پلی‌یورتان (TPU) به دلیل مقاومت بالا در برابر سایش و پارگی، در کاربردهایی مانند زیره کفش، شیلنگ‌های صنعتی و قطعات خودرو بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرند. در مقابل، TPE‌های مبتنی ترموپلاست الاستومر بر استایرن مانند SBS یا SEBS به دلیل نرمی و انعطاف‌پذیری بالا، در تولید دستگیره‌های نرم، واشرها و درزگیرها کاربرد دارند. یکی از ویژگی‌های کلیدی TPE‌ها، دمای انتقال شیشه‌ای (Tg) پایین آن‌هاست که به آن‌ها اجازه می‌دهد در دمای اتاق یا حتی دماهای پایین‌تر، خاصیت الاستیک و لاستیکی خود را حفظ کنند، برخلاف ترموپلاستیک‌های معمولی که در دمای اتاق سخت و شکننده هستند. این خاصیت به دلیل ساختار مولکولی دوفازی TPE‌ها است که شامل فاز سخت (ترموپلاستیک) و فاز نرم (الاستومری) است و تعادل بین این دو فاز، خواص نهایی ماده را تعیین می‌کند. در صنایع خودروسازی، TPE‌ها به دلیل وزن سبک، مقاومت در برابر مواد شیمیایی ترموپلاست الاستومر و قابلیت بازیافت، جایگزین مناسبی برای مواد سنتی مانند لاستیک‌های ولکانیزه شده یا فلزات شده‌اند.